Abhyanga

"Doe maar kalm aan met Kerst." "Ga je vanavond lekker vroeg naar bed?" "Wel goed uitrusten hè."
Oei, zie ik er echt zo moe uit? De laatste weken heb ik weinig tijd gehad om serieus in de spiegel te kijken. Maar inderdaad, ik zie er niet florissant uit. En eerlijk gezegd voel ik me ook zo. 's Avonds voor het slapen gaan maak ik vaak een lijstje zodat ik de volgende morgen meteen aan de slag kan gaan. Rekening houden met hoe ik me voel staat niet op mijn lijstje. Alle goede adviezen die ik ooit aan anderen heb gegeven sla ik in de wind. Want mijn lijst moet af...

Zo voel ik me ongeveer...

Als ik serieus naar mijzelf luister ontstaat er een heel ander lijstje: ademoefeningen doen, lachfilm kijken, op de bank liggen niksen.
En wat heeft een Centrum voor Gezond Zijn voor zin als ik zelf gestresst ben door al het werk? Dus (en dat heb je misschien al gemerkt) ga ik om te beginnen op een digi-dieet: alleen het allernoodzakelijkste doe ik op de pc en daarna gaat-ie uit. Ik hang op de bank en doe heel veel pranayama. Haa, ik begin me weer goed te voelen. Wat erg goed werkt is Dinacharya, een Ayurvedische manier die je helpt om op een gezonde, hamonieuze manier door de dag te gaan. Ik kies de dingen eruit die me het meeste aanspreken. Bv. eerst je mond spoelen met warm water voordat je gaat ontbijten. En: niet aan het werk gaan voordat je jezelf helemaal verzorgd hebt.


Je wordt er zoo ontspannen van

Helemaal fijn is Abhyanga: jezelf van top tot teen insmeren met sesamolie en daarna onder de douche. Je weet niet half hoe ontspannen je dan aan de dag begint.
Nu ga ik met frisse moed weer verder. Ik maak nog steeds elke dag een lijstje. Maar op mijn lijstje staat nu ook Dinacharya en Abhyanga. En vooral elke middag een uur lang op de bank liggen niksen ;-)

De beuk erin

Bij Atelier 82 maken ze de mooiste tafels van de wereld. Hele dikke plakken boom worden massieve tafelbladen. Het worden eerlijke, robuuste en prachtige tafels.
In de zomer ben ik al eens langs geweest. Gewoon om me eens te oriënteren. Toen ik de prijs hoorde schrok ik wel even. Niet dat zo'n mooie tafel dat niet waard is. Maar als je naar een 'gewone' winkel gaat is de prijs beduidend lager. Bij het opstellen van de begroting ben ik van die gewone prijs uitgegaan. Ik zag zo veel kosten aankomen. Voorzichtig aan maar...


Je begint met een dikke plak. Dan bewerken en schuren en schuren...

Tijdens de afgelopen maanden heb ik iets ontdekt: hoe duidelijker je aangeeft wat je wilt, hoe groter  is de kans dat het gebeurt. Dus ben ik weer naar atelier 82 toegegaan en heb uitgelegd waar we mee bezig zijn. Na een beetje heen en weer praten kwam er een schappelijker prijs uit. Want we hoeven geen tafel van eikenhout, dat is superduur. Beukenhout is minder duur én het is ook prachtig. Zou het dan toch mogelijk zijn?
Het is nog steeds boven de begroting. Maar de crowdfunding gaat best goed. En we kunnen stof op de markt halen en zelf gordijnen maken. En we halen de stoelen gewoon bij de spullenhulp. Dat scheelt weer.

En in de olie zetten (ja, inderdaad Sebas ;-)). Deze olifanten staan in de etalage, ook al zo mooi...

Ik krijg steeds meer zin om ze te bestellen. Het zou meteen de sfeer in het centrum neerzetten die ik graag wil. Ik denk dat ik het gewoon maar doe. Ja, morgen ga ik naar Atelier 82. Dus, de beuk gaat erin. Niet alleen figuurlijk (Erik en Dakarai gaan uit hun dak met slopen) maar ook letterlijk. Tafels gemaakt van dikke plakken witte beuk. Ik kan niet wachten...

Lange lijst met klussen

Al een paar dagen is Erik (de timmerman) aan het werk in het centrum. Ik heb een lijst gemaakt met alles wat er moet gebeuren. Die lijst is zooo lang. Dus ik zie af en toe door de bomen het bos niet meer. Maar Erik houdt zijn hoofd erbij. Hij denkt mee, geeft goeie adviezen en werkt gestaag door. Steeds als ik langskom kan ik weer wat van die lange lijst afstrepen.

Erik heeft niet alleen alles in zijn hoofd op een rijtje. Ook het gereedschap is netjes geordend...

Gek genoeg moet ik ook regelmatig weer wat op die lijst bijschrijven. Bijvoorbeeld moeten we de ene VR-verwarmingsketel opeens af gaan koppelen. Want de andere ketel is HR en heeft genoeg vermogen voor het hele centrum. Dus er moeten gaten geboord en leidingen verlegd... Bovendien bedacht ik dat een invalidetoilet ook wel goed zou zijn voor het centrum. Daar had ik eerder nog niet aan gedacht. Dus dat wordt nog een heel gepuzzel in een klein hoekje. Ik zadel Erik er maar mee op. Gelukkig kan hij veel aan. Ik vertrouw maar op zijn ervaring. Zoek je trouwens nog een goeie timmerman? Ik kan hem aanbevelen hoor. Kijk hier maar eens naar wat hij maken kan.
Tussen de telefoontjes en de afspraken door probeer ik ook nog mee te helpen. Lekker even sjouwen en met m'n handen werken, heerlijk. Ik kan wel merken dat ik geen klus-conditie heb. Sinds ik samen met Karin de kasten naar beneden heb gebracht, heb ik spierpijn in mijn billen. Heb ik op de yoga toch niet genoeg bilspieren geoefend. Kijk maar uit, mensen, dat ga ik veranderen!

Ook Dakarai werkt weer flink mee en ik doe de simpele klusjes

Gisteren heb ik ter ontspanning in de kelder een paar kasten in elkaar gezet. Leuk werk hoor. Niet moeilijk en snel resultaat. In gedachten zie ik de voorraad superfood en yogamatjes al liggen...

Weer de VU

"Zeg, Katinka, we hebben ook nog kasten over in de VU. Heb je daar belangstelling voor?" Uhm, even denken. Nou, we hebben een kelder en een garage. Daar gaan we vast spullen opbergen. "Ja, daar heb ik wel belangstelling voor." Het was duidelijk een vraag waar ik niet eerder over nagedacht had.
Maar stellingkasten (want daar ging het om) zijn natuurlijk superhandig. "Hoeveel meter wil je hebben? ". Uhm, weer even denken. Ik had de garage nog niet eens van binnen gezien. Maar afgaand op een plattegrondje berekende ik de maten en stuurde ze naar Nina, de verhuiscoördinator van de VU. 'Doe maar veel', dacht ik erbij. Gelukkig mochten de kasten nog even op de VU blijven. Ik had geen sleutel van de garage dus waar zou je dat moeten laten?

Overal staan planken...

Gisteren belde Arjan mij op (weet je nog, van de vorige verhuizing op de VU). "De kasten moeten nu opgehaald." Pardon, hoezo nu? Nu in de zin van nu, op dit moment? "Ja, want we hebben de bus verkocht en die moet morgen afgeleverd worden." Arjan en Wilma willen samen wel de kasten ophalen maar dat kan alleen als ze de grote bus nog hebben. Oké dan. 'Nu' zal het zijn. En de volgende ochtend vóór de yogales komt Wilma om de bus weer uit te laden.



Nog meer planken en een prachtig kastje, het 'fietsenmakerskastje'

Dus vanmorgen om half acht sta ik met de dauw nog op mijn ogen in het centrum. Wilma komt voorrijden en we gaan uitladen. Plank na plank na plank... Mijn hemel, er komt geen einde aan. 'Kijk uit met wat je wenst', wordt er wel eens gezegd. 'Soms krijg je waar je om vraagt'. Volgens mij hebben we genoeg kasten voor de hele Doormanlaan. Zelfs als de achterbak leeg is liggen er nog planken in de cabine... Een uur lang sjouwen we stug door. De warming-up hebben we voor vandaag wel weer gehad.Niet helemaal okselfris komen we precies op tijd bij de yogales aan. Ik heb Wilma een extra ontspannende les beloofd. Dat heeft ze wel verdiend na al dat sjouwen. We doen de 'Viparita Karani', de omgekeerde houding. Hèhè, daar kom je van bij.

Hup, benen in de lucht en ontspannen maar

Straks heb ik een afspraak met Erik, timmerman en opzichter. Hij denkt dat het centrum nog helemaal leeg is zodat hij kan verbouwen. Ik weet nog niet hoe ik het hem zal zeggen...

Allemaal eilanden

In de beginfase van het centrum borrelde mijn hoofd over van de ideeën. Het ene nog mooier dan het andere. Eén van die ideeën die pas in het komende jaar meer vorm gaat krijgen is 'Buurttuinen Bussum'. Om het Centrum voor Gezond Zijn heen liggen een aantal plantsoenen. Ze zijn van de gemeente en bestaan uit een paar bomen, wat struiken en een grasveld (vol met poep). Volgens mij kan je daar veel meer mee doen. Hoe leuk zou het zijn als je er samen met de buurt oases van groen van kon maken. Dan heb je straks een bloemen-eiland, een groenten-eiland, een lounge-eiland en een kinderspeel-eiland.

Geen scherpe foto's maar meer voor de sfeer: een lounge-eiland en een bloemen-eiland

Ook dit is weer een 'samen-project'. En behalve samen met de buurt moet je dit ook samen met de gemeente Bussum doen. Dus heb ik om te beginnen met de gemeente gebeld en kreeg mevr. Rusman aan de lijn. "Ja, goed idee" zei ze. "Misschien kunnen we eens om de tafel met verschillende mensen". Ze noemde een aantal namen en functies. Iets met duurzaamheid of zo. Wat dagen later belde ik weer om een afspraak te maken. "Nee, sorry. Mevr. Rusman is er niet. Waar gaat het over?" Weer legde ik het hele verhaal uit. "En ze wilde overleggen met verschillende mensen" zei ik, "ook met de huppeldepup van duurzaamheid of zo". "Ah", zei de stem aan de andere kant van de lijn, "die huppeldepup, dat ben ik". Oei, ik viel even stil. Dat had ik niet zo handig aangepakt. Was hij nou beledigd? Gelukkig kon hij er om lachen. En ik na een tijdje ook.

Een groente-eiland en een kinderspeel-eiland...

Afgelopen week was dan uiteindelijk het overleg met 'de coördinator van milieu en duurzaamheid'. Want dat blijkt Gerard Verweij te zijn. Hij is degene die in de gaten houdt wat er in Bussum gebeurt op dat gebied en of er verbinding gelegd kan worden tussen de burgers en de gemeente.
En ja, wij vallen met plannen voor Buurttuinen Bussum, de biomarkt en de ouderensoos in de smaak. Het verhoogt de 'sociale cohesie' en dat vindt de gemeente Bussum belangrijk.
Het Centrum voor Gezond Zijn en de gemeente Bussum kunnen vast iets voor elkaar betekenen. Tot de volgende keer, huppeldepup van duurzaamheid...

Rustig en tóch succesvol

Deze week probeer ik in mijn rust te blijven. Dat is nog een hele uitdaging. Maar oefening baart kunst. Ik merk dat mijn voornemen me helpt bij het kiezen wat ik ga doen. En vooral hóe ik het ga doen. Ik realiseer me dat ik een soort vaart in me heb die echt niet altijd nodig is. Als ik prei snij voor de soep hoeft dat niet binnen twee minuten klaar. En ook mijn manier van autorijden wordt een stuk rustiger (lees veiliger) als ik vijf minuten eerder wegga. Dan beantwoord ik dat mailtje wel als ik weer thuiskom.

Bewust ademen, heerlijk.

De momenten dat ik even moet wachten (bv. voor een rood stoplicht) gebruik ik om adem te halen. Nou ja, niet dat ik de rest van de tijd mijn adem inhoud. Maar als ik bewust in- en uit-adem en daarbij mijn buik voel meebewegen dan komt er een heerlijke rust over me. Dan slaak ik een diepe zucht en voilà, ik voel me weer mezelf. Zalig. Ik kan het iedereen aanraden in deze haastige, veeleisende tijd.
Wat ook helpt is dat ik deze week mee mag werken bij de Groenteclub in Bussum. Een gezond, hartverwarmend initiatief. De groenten komen direct van de boer naar je tas. Dus ik heb vannmiddag op mijn dooie akkertje de bieten en de boerenkool af staan wegen. Meteen een paar uur frisse buitenlucht te pakken. Zo kan het dus ook. En vanuit die rust nog meer positieve berichten.

Hmmm, honing 'van eigen kweek'

Want Henk Hortensius uit Huizen komt op de markt staan met zijn honing (lust je nog een alliteratie?). Ze maken heerlijk honing-noten broodbeleg. Dat móet je gewoon eens proeven.
En verder zijn de twee tafels van de kinderopvang, die in het centrum achtergebleven waren, opgehaald door Joop Heerschop van 'Kinderen in nood'. Een organisatie met alleen maar vrijwilligers die bijna elke maand een enorme vrachtwagen met spullen naar kinderen in noodsituaties brengt. Heb jij nog iets over? Mits het heel en schoon is, kunnen ze het goed gebruiken.

De spullen komen zo goed terecht!

En rustig aan hoor! De vraag is niet zozeer óf je Sinterklaas en Kerst overleeft maar hóe. De keus is aan ons...

Wat een week!

Soms ben je druk en moet je zoeken naar momenten om alles te doen wat je wilt doen. Maar soms ben je heel druk en zijn er gewoon te weinig uren in een dag om te doen wat je wilt doen. Dit was zo'n week. Er gebeurde zo veel dat ik niet eens de tijd had om jullie op de hoogte te houden. Maar nu is het zondagochtend. De storm is gaan liggen en het huis is stil. Sssst.....

Ik kijk heel serieus maar ik was heel blij hoor!

Twee gebeurtenissen wil ik jullie graag vertellen: eerst heb ik aan het begin van de week weer een contract getekend. Een heel belangrijk contract. Tijdens de gesprekken met de eigenaar (van het pand waar het centrum in komt) bleek dat zijn vraagprijs hoger lag dan wat het centrum kon betalen. Dus even leek het erop dat het hele feest niet door kon gaan. Maar opeens was daar de stichting 'Het Groene Huys'. Een ideële stichting die duurzame bedrijven een handje (hand!) wil helpen. En zo willen zij ons in het eerste jaar bijstaan in de huur! Die plannen waren er al even maar nu werd de overeenkomst bekend en konden we tekenen. Dank je wel Peter Winter en het Groene Huys! Dankzij jullie kunnen we van start. Feest!!!

Het andere hoogtepunt van deze week was de herfstmarkt op de Vrije School Michaël. Dat leek een makkie. Gewoon je folders meenemen en mensen aanspreken. Maar dat was niet zo. Want een tafel met alleen folders ziet er niet uit. Barbara en Jurianne hadden de oplossing: we mochten hun duurzame spullen verkopen en hadden zo een praatje en een brug naar ons duurzame centrum.

Was je er niet bij? Dan kom je toch in februari onze duurzame spulletjes bekijken.

Het was druk en gezellig op de markt. En zo veel meer mensen zijn nu weer op de hoogte. Er zijn zelfs al nieuwe bestellingen binnengekomen voor de crowdfunding. Dank je wel Barbara, Jurianne, Peter, Karin en Mariola! Dat was weer een knap staaltje samen doen.

Mag ik jullie aandacht voor...

de website van het Centrum voor Gezond Zijn. We zijn online!!! Ja, klik maar eens hier dan zie je het zelf. Omdat we niet op een bestaande site terecht konden hebben we zelf een site voor onze crowdfunding ontwikkeld. Oei, oei, oei, dat vroeg veel aandacht. Mijn hoofd draaide zoveel overuren dat ik bang was voor kortsluiting daarboven. Maar gelukkig vond ik mezelf dan weer terug in de yoga- of meditatieles. Heerlijk om samen te bewegen, te lachen en dan opeens heel serieus in een oefening te zakken.
Ik merkte weer duidelijk de kracht van yoga en meditatie. Het kan je terugbrengen naar je midden, je gevoel en je innerlijke rust.

Stilte in beweging

Het is een mooie tegenhanger voor de hectische stormen in mijn hoofd.

Maar die site heb ik natuurlijk niet alleen gemaakt. Onder de bezielende leiding van Wout is er een top video pitch ontstaan. Die staat in volle glorie op de eerste pagina van de site. En in de afgelopen weken heeft Marga een goed werkende site gebouwd. Met zelfs een vlakje voor een online handtekening. Petje af voor deze professionals! Het is net echt. Ja, Katinka, het is ook echt! Oh ja. Ik kan het soms bijna niet geloven.

En nu? Wat nu eigenlijk?
Nu stap ik in de trein van het vertrouwen. Want hoe hard ik ook gewerkt heb, nu moet ik het loslaten. En vertrouwen dat er genoeg mensen zijn die mee willen bouwen aan het Centrum voor Gezond Zijn. Die het bericht willen doorsturen naar weer andere mensen die weer willen meebouwen...


Heel veel vertrouwen

Soms ga ik even heel stil zitten. Dan voel ik zo veel dankbaarheid omhoog borrelen. Wat is er al veel moois tot stand gekomen. Wat hebben er al veel mensen geholpen. Dit is allang niet meer mijn project. Dit is ons centrum.
Kom op mensen, dan stappen we samen verder...

Ohm Namoh Bhagavatée

Even radiostilte in het weekend. Twee dagen was ik ondergedompeld in de Dru Sound opleiding. Wat een heerlijkheid.
Het nieuwe Dru Centre is een verademing om te zijn. Ruim, licht en vriendelijk. Als je er aankomt is het weer afwachten welke collega's ook besloten hebben om te komen. Jaaa, dit weekend zijn Irma en Jelly er ook bij. Leuk, ik heb ze al zo lang niet gesproken. Bovendien kunnen ze fijn zingen. Ik krijg er steeds meer zin in.

We worden opgewacht door Ganesha en de Wereld Vredes Vlam. Dat moet wel een fijn weekend worden!

We beginnen met een les van Jolanda en dat is altijd een feest. Behalve met een flinke activatie zijn haar lessen gevuld met humor, plezier en met zinvolle oefeningen. Ze kan prachtig zingen en vandaag leert ze ons hoe je je stem kunt opwarmen. Dat zijn zulke luidruchtige oefeningen dat het maar goed is dat we geen directe buren hebben. Je voelt je soms wel gek hoor. Maar ach, we doen het allemaal. Dat geeft een band ;-)  Als we daarna gaan zingen komt er opeens een vol en machtig geluid uit. Dat je door zulke gekke oefeningen zo'n mooie stem kunt krijgen had ik niet gedacht. En het voelt ook zo lekker vrij in mijn keel.

Volop vredeskaarsen te koop in het centrum. Elke kaars heeft één minuut gebrand met het vuur van de Vredesvlam. Nu zit die energie in de kaars en kan je het licht weer verder verspreiden...

De volgende dag gaan we mantra's zingen. Daar word ik altijd zo blij van. Al vaker heb ik dat met Jolanda gedaan. Maar nu zijn daar ook Bertram en Tom. Twee muzikale mannen die de hele groep helpen om niet alleen goed te zingen maar ook de klanken tot diep in je ziel te voelen. En dat is uiteindelijk waar het in de Dru Sound om gaat: het geluid (van jezelf of van anderen) dat je innerlijk bevrijdt. Je innerlijke vredesvlam dus.

Jolanda, Bertrem en Tom zingen samen met ons de sterren van de hemel. We hebben er nog genoeg overgelaten hoor.

Op zondagmiddag zweef ik naar huis. Ik voel me licht en vol energie.
Oh ja, het Centrum voor Gezond Zijn. Dat was even op de achtergrond geraakt. Daar ga ik straks weer vrolijk mee verder. En oh ja, de website. Gaan we morgen online? Ik ga mijn muzikale best doen...

Wie komt de bio groenten verkopen?

Drie weken geleden kreeg ik onderweg een telefoontje van Wim Koolhaas. Hij had van de biologische markt gehoord en wilde wel komen met biologische groente. Maar niet op zaterdag want dan stond hij al een andere markt. Ja gut. Het spijt me, Wim. Maar ik kan de markt niet verzetten. Dus dank voor je belangstelling. Daag...
Thuisgekomen bekeek ik zijn bedrijf natuurlijk wel even op internet. Laat het nou een heel sympatiek bedrijf zijn. Net als Wim Koolhaas zelf trouwens.

Het bijzondere broccoliblad maar ook gewone kool wordt er gekweekt

Hij heeft na jarenlange internationale handel het roer omgegooid. Hij kweekt nog steeds groente en fruit. Maar nu in samenwerking met een groep mensen die het in de snelle, harde maatschappij van nu niet redt. Én hij kweekt biologisch.
Op de één of andere manier liet het me niet los. Volgens mij wordt het centrum een plek waar mensen elkaar, met respect voor hun verschillen, kunnen 'ont-moeten'. Daar zou dit bedrijf wel heel mooi inpassen.

Rechtstreeks van de plant naar de consument

Dus ik besloot om er eens te gaan kijken. Gisteren ben ik samen met Karin naar Mijdrecht geweest. Wat een heerlijke plek. Wim heeft een enorme kas waar hij, zijn mensen en zijn groente zich beschut kunnen ontwikkelen. Rustig, respectvol en ruimte biedend aan de eigenheid van iedereen.
En natuurlijk gaan we kijken of we zijn groente op onze biologische markt kunnen verkopen. Dat werd al snel duidelijk. De kwetsbare mensen van zijn tuin kunnen niet meekomen. Dat zou te veel zijn. Maar ze willen met liefde de groente kweken en naar Bussum brengen. Het enige waar wij voor moeten zorgen is iemand die de groente wil verkopen.

We krijgen een berg met verse groente mee naar huis. Allen de kipjes moeten daar blijven. Jammer...

Dus voel je je aangesproken door dit verhaal en wil je op zaterdag met biologische groente je geld verdienen? Laat van je horen. Misschien schuilt er in jou wel een echte marktkoopman of -vrouw!

Twee mijlpalen

Vandaag ben ik definitief in het diepe gesprongen: het huurcontract is getekend! De afspraken met huurders, timmermannen en groothandels waren allemaal 'op voorwaarde dat...'. Tot vandaag kon ik alles nog terugdraaien. Nee hoor, niks terugdraaien. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Nou vannacht, eventjes. Een paar haren dan.

Paula staat al vroeg voor de deur want richting Amsterdam staat er steevast file. In de auto word ik opeens nerveus. Onzin natuurlijk want het zit er al weken aan te komen. Stel je voor dat ik van de zenuwen mijn handtekening niet kan zetten. Bij Nobillon Vastgoed krijgen we gelukkig eerst een kop thee. Even tot rust komen. Pfff adem in, adem uit, Katinka. En dan tekenen: op elke bladzij een paraaf en aan het eind mijn handtekening. Zonder bibbers ;-).

Paula kijkt goedkeurend toe. En hier is het bewijs!

Ik ben tevreden over het contract. Paula, als echte vastgoed-expert, heeft de scherpe kantjes er vanaf geschaafd. Dat had ik zelf niet zo gekund. Dank je wel, Paula!
En ook dank aan Nobillon. Zonder hun bereidheid om zich te voegen was het niet gelukt.
Deze officiële stap is gezet. Op naar de volgende!

Die is al meteen dezelfde middag. Om één uur ben ik bij Wout Boekeloo, de filmer. Samen maken we de video pitch af. Wat ben ik daar blij mee. Zo duidelijk en professioneel! Wat zetten wat extra woorden in het beeld, en plaatsen de laatste muziek erbij. Ik vind het helemaal goed gelukt. Mocht je ooit een professionele filmer zoeken dan moet je bij hem zijn. Ik kan hem echt aanraden.
Als over een paar dagen de website af is dan kunnen jullie hem bekijken. Voor nu moeten jullie het doen met het laatste beeld van de video pitch:

Mag ik jullie voorstellen...

In de beginfase van het Centrum voor Gezond Zijn liep mijn hoofd over van de ideeën. Als ik 's morgens beneden kwam vertelde ik ze meteen aan Iris. "Als jij een nieuw idee hebt dan hoor ik het altijd als eerste hè" zei ze op een ochtend. 'Ja', knikte ik enthousiast. "Maar dat is soms ook wel een beetje vermoeiend" vervolgde ze. Oeps, daar had ik nog niet aan gedacht. Ze had gelijk, natuurlijk. Daar moest ik rekening mee houden. Ik vond het goed dat ze het zei. Vriendelijk en toch duidelijk, daar houd ik van.
Dus liep ik op een zondagochtend met een hoofd vol onuitgesproken ideeën rond. Ik realiseerde me dat ik het druk zou krijgen. Zelfs zo druk dat ik geen tijd zou hebben om een paar keer in de week muffins en appeltaart te bakken. Wat moest ik daar nou weer op verzinnen? Want ik wilde wel graag huisgemaakt gebak serveren.'s Middags werd er aangebeld. Voor de deur stond Omaira die schuin tegenover mij woont. Ze had een pakketje aluminiumfolie in haar hand.

Ze kan zóó lekker bakken!

Onze zonen hebben een tijdje met elkaar opgetrokken. En zoals dat gaat met kinderen in de 'vlegel-jaren' (zoals een oude mevrouw eens zei) hielden wij nog wel eens ruggespraak. Maar dat terzijde.

"Ja" zei ze, "ik heb muffins gebakken en wil ze even laten proeven. Wat vind je ervan?" Mijn mond viel open. Was Omaira het antwoord? Het universum werkte wel heel erg snel!
De muffins waren heerlijk. En natuurlijk heb ik Omaira gevraagd of ze dat vaker wilde doen. En jááá dat wilde ze. Omaira wordt de 'chef-kok' van het Centrum voor Gezond Zijn.

Sinds die tijd komt zij regelmatig langs. Ze is verschillende recepten aan het proberen. Gisteravond nog kwam ze met overheerlijke gebakken linzenballetjes langs. Die had ze samen met haar vriend gemaakt. Mmm, ik ben zo graag haar proefkonijn!
Zelf komt Omaira van de Antillen en haar vriend uit Portugal. Dus het worden smaakvolle, eerlijke, heerlijke bio-fusion gerechten. Ik kan niet wachten tot we opengaan...

Met je inbus in de bus naar Bussum...

'Dat valt nog best mee', denk ik, terwijl ik op mijn knieën over de tafel heenkruip om mijn papieren te pakken. We zijn net terug van een dagje 'proletarisch winkelen' in de VU. Uiteindelijk waren we met z'n vijven. Wilma heeft haar man Arjan meegenomen en ik heb Sebas en Dakarai (zoon van karin) opgetrommeld. Ik heb ze beloofd dat we om 4 uur terug zijn. "Inladen, vervoeren, uitladen en dan breng ik je weer thuis". Hoe lang kan dat nou duren?

Eerst kijkt'ie nog vrolijk. Maar na uren inbussen wordt dat minder...

We beginnen met de balie. Leuk ding hoor. Hij zal prachtig staan in het centrum. Maar als één geheel kan hij niet mee. Dakarai en Sebas ontpoppen zich als inbus-specialisten. Dus na een uurtje sleutelen bestaat de balie uit 15 onderdelen en een héleboel schroeven.

 

Lamme armen? Lang leve de losse leuningen.

Ondertussen heeft Wilma vier hoektafels verzameld. Die zijn voor de biologische markt. Wauw, wat ziet dat er goed uit. Alleen... ze moeten nog wel even uit elkaar. Dat is ook een hele klus. De inbusspecialiteit van de jongens komt weer goed van pas. Arjan, als technische man, heeft steeds slimme oplossingen. Want er zijn nog meer tafels en prikborden en whiteboards én... én...

Een gouden koppel: Arjan voor de technische klussen en Wilma voor het passen en het meten. Ja, die bureaustoel paste er echt nog in!

We stoppen steeds meer in de bus. Wilma blijkt een timmermansoog te hebben. Als ik denk dat er werkelijk niks meer bij kan dan weet ze precies dat er in dat hoekje nog wel wat planken passen. Onderweg naar huis zijn de zweedse balletjes van Ikea opeens heel aanlokkelijk. We hebben wel wat verdiend dus we schuiven aan. De tafels waar we aan zitten zijn trouwens precies wat ik bedoel voor de ontvangstruimte. Zullen we er een paar meenemen uit het restaurant? Valt niet op. iedereen is daar toch aan het sjouwen.

 

Eerst de bus volgeladen, daarna onze buik. Smaakt goed na een dag hard werken

Om negen uur is alles uitgeladen. Sorry jongens, vier uur was een beetje optimistisch. Ze hebben alles zo goed uit elkaar geschroefd dat het makkelijk in mijn huiskamer past. Alleen de tafel kunnen we voorlopig dus niet gebruiken. Die staat klem tussen alle onderdelen. Mijn papieren leg ik maar ergens anders neer en eten doen we op de bank. Dat is ook gezellig.
Petje af en heel veel dank, mensen! Dit was weer een dagje echte samenheid.

Luilekkerland in de VU

Het begon met een klein berichtje op Facebook: 'Katinka, kan jij nog een grote plant gebruiken?' Daar had ik wel oren naar. In gedachten ben ik de grote zaal al aan het inrichten. Veel ruimte, zachte kleuren, grote ramen met veel licht... én een grote groene plant, prachtig.
Het blijkt dat Wilma (sinds kort yogacursist) op de VU werkt. Door een interne verhuizing zijn er grote planten over. En daar blijft het niet bij. Als ik op een middag met Wilma mee ga blijken er ordners, tafels, kasten en stellingen te zijn. Het lijkt wel luilekkerland. We lopen over de afdeling en ik mag aanwijzen."Ja, dat ook en dat ook." Pfff, mijn hersens draaien op volle kracht. Kunnen we dat misschien ook gebruiken? Ik moet opletten dat ik niet te hebberig word. Ken je dat? Haal je in de uitverkoop van alles in huis, blijkt de helft niet te passen. Dus ik houd me in. "Ja, volgende week ophalen." Waar ik het moet laten weet ik nog niet. Dat zien we dan wel...

Wil je een balie of een kast? Zoek maar uit!

Als ik thuiskom duizelt het me nog. Waar heb ik ook al weer ja tegen gezegd? 's Avonds in bed kom ik er achter dat Wilma ook tafels aangewezen heeft. Verhip, die kunnen we gebruiken voor de biologische markt. Met mijn slaperige hoofd rol ik uit bed om nog even snel een smsje te sturen. Stel je voor dat ik te laat ben! Alsof er 's avonds om 11 uur nog iemand op de VU meubels staat te verzamelen.

Nu nog uitzoeken waar ik die spullen kan laten. Karin wil zolang wel wat neerzetten bij haar thuis. En de rest zet ik hier in de huiskamer. Voorlopig moeten we dan maar over de kasten en tafels heenklimmen om bij de achterdeur te komen. Nou ja, je moet er iets voor over hebben.
Sterke mannen vinden om te sjouwen is lastiger. Uiteindelijk zegt Sebas (oudste zoon) schoorvoetend ja. Eigenlijk heeft hij er geen zin in. Prompt belt hij 's avonds weer af. Hij wil fitnessen met zijn vrienden. Oké jongen, ga jij maar fitnessen. Dan verschuiven we het een dag. Kan jij ondertussen je spieren nog eens extra trainen. Daar gaan we morgen flink gebruik van maken.

De ene deur dicht. De andere open?

Al weken zijn we bezig met de voorbereidingen van de crowdfundingsactie. Een nieuw bedrijf vraagt om een nieuwe vorm van financiering. Met crowdfunding breng je bedrijven en mensen bij elkaar. De bank als financier zit er niet meer tussen. Mensen beslissen zelf hoeveel en in welk project ze willen investeren.
Het leuke van crowdfunding is dat je het op verschillende manieren kunt doen. Je kunt doneren (geeft een goed gevoel). Je kunt gebruik maken van aanbiedingen in de voorverkoop (en daar zitten hele goeie aanbiedingen bij) en je kunt geld uitlenen tegen rente (meer dan bij de bank ;-)).
Wat is er leuker dan dit? Op deze manier vaart iedereen er wel bij. En ondertussen ontstaat het Centrum voor Gezond Zijn. Een plek waar zo veel moois gaat gebeuren.

welke deur zou er voor ons opengaan?

Wij willen graag alledrie de manieren aanbieden. Want zo spreek je verschillende mensen aan. En kunnen mensen ook verschillende soorten bedragen investeren.
En waarom ging er een deur dicht? Omdat je in Nederland maar één site hebt waarop je alledrie de manieren mag leveren. En die site heeft ons afgewezen. Zo jammer! Want wij zijn lokaal bezig en zij willen alleen nationale projecten. Dus dat feest gaat niet door. Wat nu?

We zijn natuurlijk niet voor één gat te vangen. We gaan het gewoon zelf doen, op onze eigen site.
Oeps, hoe moet dat? Zou deze deur open gaan? Geen idee. We gaan het uitzoeken. Hup, naar de websitebouwer. Hup, naar de bank voor een IDealknop. Mag dat wel, leningen aanbieden via je eigen site? Even bellen naar het AFM.
Er moet een heleboel geregeld worden. Nou ja, ik heb verder toch niks te doen...

Van het één komt het ander

Zaterdag reed ik na mijn werk nog even langs de biologische markt in Soest. Ik zoek nog een biobakker en misschien vind ik hem daar. In Soest is het druk op zaterdag dus ik parkeerde mijn auto buiten het centrum. Al wat ik vond was niet de markt. Wel een kraam met groenten, de Ekoplaza en verschillende mensen die me de verkeerde kant op stuurden. Uiteindelijk zei iemand dat ik naar Soest-Zuid moest gaan. Ah, dat was de vergissing. In Soest-Zuid kon ik makkelijk mijn auto kwijt en zie daar: de biomarkt. Nu nog de biobakker. Alhoewel de markt niet zo groot was, was ik er toch al weer voorbij gelopen. Pfff, soms duurt het lang voor dat je bent waar je wezen wilt. Eerst maar eens een broodje kopen. Je moet wel weten wat je in huis haalt toch? Ik begon mijn verhaal tegen de bakker af te steken. Over het centrum en de markt en zo.

Kom maar door met je lekkere bio brood, bakker. Hier is de markt.

Ondertussen kwam er een mevrouw naast me staan. Ze moest even wachten tot ik uitgepraat was. "Sorry" zei ik tegen haar, "even zaken doen". "Oh, dat geeft niet hoor" zei ze. "Ik sta geïnteresseerd te luisteren. Ik werk bij de Gooi en Eemlander. Leuk verhaal, bel me dinsdag maar op". Wááát? Sta ik zomaar naast een journaliste van de Gooi en Eemlander? Ik krijg haar kaartje en loop stuiterend van geluk weer naar mijn auto. Met een smile op mijn gezicht van oor tot oor vlieg ik naar huis. Sorry, veel te hard gereden.
Toch vraag ik me af hoe dat nou kan. Als ik niet eerst al die verkeerde kanten op gestuurd was en als ik niet eerst de bakker voorbij gelopen was? Dan had ik mevrouw de journaliste niet gezien. En had zij mij niet gehoord. Dat geeft te denken... Voortaan niet zo mopperen Katinka, als het even niet mee zit. Je wet maar niet waar het goed voor is.
Thuisgekomen snijd ik meteen de verse maisbol van de bakker aan. Wauw, met dik roomboter en appelstroop is het net een taartje. Ik hoop dat hij vanaf februari op de zaterdagen een bakkersmaatje naar Bussum kan sturen. Hier lust ik wel pap van. Hmm, snel nog een broodje smeren. Sommige dagen kunnen niet meer stuk.

Wat vind ik belangrijk?

Soms sta je voor een principiële keuze. En zo'n keuze heeft gevolgen. Zo heb ik de laatste week na lopen denken over vlees. Ik eet zelden vlees. Het voelt gewoon beter en ik red me prima met andere eiwitbronnen. Eén dochter is strikt vegetarisch, twee zonen zijn overtuigd vleeseter. En dat moet kunnen. Iedereen mag daarin zijn eigen gevoel volgen.
Maar als je een Centrum voor Gezond Zijn wilt openen dan moet je beslissen of je een 'vleesetend' of een vegetarisch centrum wil zijn. En dan moet je ook weten waarom je daar voor kiest.
Een centrum dat vlees serveert en verkoopt kan meer mensen bedienen. Een bio-slager op de markt trekt mensen aan die anders misschien niet zouden komen. Dus commercieel gezien is het een goed plan.



In de wei of op je bord?

Een vegetarisch centrum heeft dat voordeel niet. Waarom zou je daar dan toch voor kiezen? Ik ben niet verplicht om zelf vlees te eten ook al zou ik het wel verkopen. Dus dat kan de reden niet zijn. Eigenlijk komt het neer op een gevoel. Een gevoel in mij dat zegt dat het beter is om het vlees buiten het centrum te laten.
Het is het bekende dilemma. Volg ik de stem die zegt dat ik toch een succesvol centrum wil en dat het commercieel verstandig is om vlees te verkopen? Of volg ik de stem van mijn gevoel dat licht en blij wordt als we geen vlees verkopen?

Eigenlijk weet ik het wel. Ik doe waar ik goed in ben. Ik ga voor mijn gevoel. Daar kan ik vrijwel altijd op vertrouwen. De keren dat ik mijn gevoel negeerde en afging op op 'verstandige' gedachten van mezelf of van anderen zijn me niet goed bevallen (die vakantie in Limburg bijvoorbeeld, met die zogenaamde gezellige maar vreselijk strenge fluitjuffen. Oei, oei, wat was ik blij toen we weer thuis waren). En om het nog wat duidelijker te maken is hier een video van een braziliaans jongetje. Spontaan opgenomen met een telefoon dus qua beeldkwaliteit niet zo goed. Maar hij weet feilloos te verwoorden waarom je straks geen vlees in het centrum kunt krijgen. En wel allerlei andere heerlijke, blije, smaakvolle vegetarische hapjes!  Eet lekker...

De grote dag

Even Karin bellen hoor. Karin is de andere pijler onder het Centrum voor Gezond Zijn. We kennen elkaar al zo'n 30 jaar. En ook al hebben we elkaar wel eens heel lang niet gezien, het blijft gewoon een hele goeie vriendschap. De afgelopen weken hebben we hard gewerkt aan de voorbereidingen voor de video pitch. En gisteren was de grote dag.
Dus daar moet ik even over napraten met Karin. We hebben het over Jan, Willy en Jannie. Onze 'ouderen'. Of zij de ouderensoos wilden uitbeelden m.b.v. koffie, appeltaart en een schaakspel. Een aantrekkelijke rol, nietwaar? Dus dat wilden ze wel. Het viel alleen wel wat tegen dat je die appeltaart een uur lang niet mocht aanraken. Want anders was het al op voordat het in beeld kwam. Een uurtje afzien dus. Maar goed gedaan, ouderen!
We praten verder over Yvette die samen met haar twee (superschattige en stoere) kinderen het mamacafé speelde. Alhoewel ze heel tevreden is met haar twee kids wilde ze voor de opname nog wel even een zwangere spelen met een kussen onder haar jurk. Ha, ha, Diana vroeg zich later af hoe dat nou zat. Want ze had Yvette een tijdje geleden nog gezien en toen was die buik haar helemaal niet opgevallen ;-)

Wout en de props voor de eerste minuut  &nbsp

Ook moesten we het over Wout hebben. Want die had het toch maar knap gedaan. Een hele groep onervaren acteurs en actrices had hij in twee en een half uur de juiste kanten op gedirigeerd. "Ja, jullie lopen met die plank van links naar rechts en dan geef jij haar een hand dan komt het precies goed uit". En als we dan net te laat begonnen dan moest het weer over... en nog eens over... en nog eens... Pff, mijn aspiratie als actrice geef ik snel op. Ik had me netjes aangekleed (ja, echt in de strakke broek van Iris gehesen) dus dat hielp. En het is leuk voor een dagje maar het is heel wat moeilijker dan het lijkt.

Ik wil iedereen die meedeed nog een keer bedanken. Zonder jullie was het niet gelukt. Jullie geduld en welwillendheid hebben het tot een fantastische dag gemaakt. Volgens mij zijn we allemaal benieuwd naar het resultaat.

En ik heb vandaag mijn slobberbroek weer aan. Misschien niet zo kek maar wel heel comfortabel.

Ik twijfel

Over een paar dagen is de opname dag van 'het filmpje'. Als rechtgeaard en zelfrespecterend bedrijf moet je te vinden zijn op internet. En het Centrum voor Gezond Zijn gaat mee in de vaart der volkeren.
Gisteren heb ik met Wout Boekeloo (filmer) alles nog eens doorgenomen. "Leuk script heb je", zei hij. "Maar op film werkt het niet". Goed, hij heeft meer ervaring maar ik vond het toch wel jammer. Samen bedenken we een nieuw script. "Ja en jij moet er ook goed uitzien want jij bent de hele tijd in beeld". Oeps, aan de kleren had ik nog niet gedacht. Ik ben niet zo van de kleren. Spijkerbroek, T-shirt en klaar is Kees.  Toch maar even overleggen met Iris. Dochter van 15 weet precies wat er in de mode is. "Die broek kan je niet aan want dan krijg je een slobberkont". Pardon, slobberkont? Eigenlijk heeft ze wel gelijk maar hij zit zo lekker. "Probeer mijn broek maar eens. Die zit lekker strak". Jaaa, inderdaad. Ik hijs me met veel moeite in het trendy geval. Volgens mij kan ik nu niet meer lopen en als ik ga zitten worden mijn benen afgeknepen. Pff en dat is alleen nog maar de broek. Wat moet ik nou?

Bij de spullenhulp ga ik op zoek naar een dienblad en koffiekoppen. Die hebben we ook nodig voor de film. Er is keus genoeg maar ik kan niet kiezen.

Kies ik de grote creme-kleurige of toch de rood-groene?

Ik word opeens onzeker. Uiteindelijk koop ik er maar een heleboel. Mag Wout straks kiezen. "Het moet er wel mooi uitzien" zegt hij. Ja Wout, ik zal er aan denken. Ook aan al die andere dingen zal ik denken. Én ik moet m'n tekst nog uit mijn hoofd leren. Als ik aan de draaidag denk krijg ik een vreemd gevoel in mijn maag. Vanmorgen was ik ook al om 4 uur wakker. Ik lag maar te woelen en te denken. Aaahh, zou het alllemaal wel gaan lukken?

Nou ja, Katinka. Doe gewoon. Jij geeft toch yogales? Jij weet toch als de beste hoe je moet ontspannen? Adem in, adem uit...

Je ziel spreekt zacht

Naast al het geregel voor het Centrum zijn daar ook nog de yogalessen en de behandelingen. Dan mag mijn 'denkhoofd' even in de ruststand.
Afgelopen week mocht ik een energiebehandeling geven aan iemand uit de straat. Ze heeft borstkanker en eigenlijk ziet ze er prima uit. Als je het weet zie je dat ze een pruik draagt maar dan moet je wel heel goed kijken. Tijdens de behandeling vertelde ze dat ze de afgelopen tijd iets ontdekt heeft: ze moet beter voor zichzelf gaan zorgen.
Wat is dat toch een veelvoorkomend aandachtspunt. Bijna elke vrouw die ik tegenkom (inclusief mezelf!) kan daar van meepraten. Hebben we soms niet geleerd om voor onszelf te zorgen? Misschien niet. Bovendien wordt er in deze maatschappij wel heel veel van je verwacht. Je bent moeder, echtgenote, werknemer, vriendin, dochter èn je bent ook nog jezelf. Wie ook weer? Ja jij, jezelf, je ziel. Oh ja.

Blijkbaar heeft je ziel een hele zachte stem. Je ziel vertelt je altijd wat goed voor je is. En het is een kunst om daar naar te luisteren. Veel mensen weten niet dat je ziel tegen je praat via je lichaam. Je lichaam laat je weten wat je ergens ècht van vindt en wat je ècht nodig hebt. Bijvoorbeeld door pijn in je buik, een band om je hoofd of spanning in je maag. Omdat we die boodschappen maar lastig vinden en wegpoetsen met onrust, lawaai of pillen horen we ze niet meer. Maar als we gehoor zouden geven aan onze ziel dan zouden we veel gelukkiger en gezonder zijn.
Hoe stiller het is, hoe beter je je ziel verstaat. Hoe? Steek een kaarsje aan en kijk naar de vlam. Probeer je gedachten, die steevast terugkomen, telkens weer naar de kaarsvlam terug te halen. Alleen maar kijken...
Je zal zien dat er een 'weten' in je omhoog komt dat sterker is dan alle onrust, lawaai en pillen bij elkaar. Dan hoor je je zuivere ziel. En blíj dat je daar van wordt...

Toeval?

Een nieuw bedrijf uit de grond trekken is een hele klus. Daar kom ik steeds meer achter. Er moeten heel veel verschillende dingen gedaan worden. Dat maakt het nou juist zo leuk, vind ik. Als ik zo'n hele dag bezig ben geweest dan moet ik ook zorgen dat ik ontspan. Maar dat schiet er de laatste tijd regelmatig bij in. Als ik eenmaal op gang ben wil ik dóórgaan.
Ik rijd in een nogal kleine auto. Toch ben ik bij een stoplicht graag als eerste weg. Ik weet het, het slaat nergens op maar het is maar een binnenpretje. Daarna wordt ik altijd snel weer ingehaald. Zo'n Daewoo'tje heeft niet veel vermogen...

 

Eergisteren moest mijn auto APK-gekeurd worden. Hij doet het uitstekend dus ik verwachtte geen problemen. Toen ik hem weer op kwam halen waren die er wel. En welk onderdeel denk je dat er kapot was? Juist, de remmen. Dat vind ik nou weer zo'n bijzonder toevallige coïncidentie. Het zet me aan het denken. Zo binnen, zo buiten. Dus ook zo buiten, zo binnen...

Mijn auto is ondertussen goedgekeurd. De remmen doen het weer prima.

En ik heb besloten om regelmatig even te gaan wandelen. Dat geeft ontspanning en rust. Dus mijn remmen doen het ook weer.

Eerlijke en heerlijke producten

Hoe gaan we zorgen dat het centrum bekend wordt?
We gaan iets organiseren waar in Bussum al heel lang behoefte aan is: een biologische markt.
Laatst heb ik een doosje versgeoogste, biologische bosbessen gekocht. Ik wist niet wat ik proefde. Handen vol heb ik samen met dochter Iris naar binnen gekieperd. Wat een frisse, hemelse, pure smaak! Het is fijn om te weten dat het gezond is, dat het betaalbaar is en dat het geteeld is met respect voor de aarde. Maar die smaak, alleen al voor de smaak wil je biologisch eten.

 

Nou, zo'n markt dus. Waar je je wekelijkse boodschappen kunt halen. Maar ook andere eerlijke producten zoals gezichtsverzorging, kleren en accessoires. Je kunt er zelfs kleine kadootjes voor een klein prijsje vinden.
Zo heb je een reeks van kraampjes bij elkaar waar je heerlijke en eerlijke producten kunt kopen. Waar je van kunt genieten zonder ziek te worden van de chemische toevoegingen of zonder je schuldig te voelen over de herkomst.

Want ik wil kunnen kiezen voor producten waar ik me goed bij voel. Jij ook?

Australië of niet?

Terwijl de heren in Amsterdam over hun antwoord nadenken (heren, read my lips: het enig juiste antwoord is 'ja'), gaat alles hier gewoon door. De computer staat continu aan. Moet je weten dat ik liever zonder computer werk. Daar had ik niet aan gedacht toen ik met het Centrum voor Gezond Zijn wilde beginnen ;-). Maar in deze tijd is het een nuttig en noodzakelijk hulpmiddel. Mijn tafel, die toch bijna 3 meter lang is, ligt bezaaid met papieren. We hebben al een paar dagen niet aan tafel zitten eten omdat het papierwerk anders in de war raakt.
Maar vanavond neem ik vrij. Even geen papieren en geen pc. Mijn hoofd is nog steeds niet tot rust gekomen na het spannende gesprek van gisteren. Ik zet de tv aan en kijk op de belgische zender naar een kort stukje over een schiereiland van Australië waar ze al in 1957 begonnen zijn met het duurzaam beheren van land. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren.


Australië of de bussumse hei? Het is toch allebei prachtig!

Een man op een paard vertelt dat hij mensen laat zien hoe het leven in Australië vroeger was. Hij verdient er geen superinkomen mee maar genoeg om van te leven plus een enorme dosis plezier in zijn werk. Wat een prachtige natuur daar en een ruimte!
Ik vraag me even af of ik naar Australië zal gaan en me daar in een Authentic Living project zal storten...
Nèh, onze natuur is ook prachtig. En voor plezier in m'n werk hoef ik niet meer te emigreren. Morgen mijn tafel maar eens opruimen. Dan ga ik weer met frisse moed verder.

Een spannend gesprek

Nu wordt het erg serieus hoor. We hebben een gesprek met een vastgoedbedrijf, eigenaar van het pand dat ik wil huren. Op de heenweg naar Amsterdam zien we een geweldige mooie regenboog. Het licht spat er van af. Omdat we maar langzaam kunnen rijden hebben we ruim de tijd om de kleuren in ons op te nemen. Een belofte...
Gelukkig zit Paula naast me. Ik ben aan het stuiteren van de spanning. Paula praat rustig, duidelijk en met kennis van zaken. Door haar kan ik bij mezelf blijven en vertellen waarom ik denk (weet!) waarom het Centrum voor Gezond Zijn een succes wordt.


Wat staat er voor ons aan het einde van de regenboog?

We hebben ons voorstel bij de heren op tafel gelegd. Daar moeten ze wel even over nadenken dus de uitslag is nog niet bekend. Maar als we weer naar buiten stappen worden we begroet door een stralende zon.
Daarom ga ik van een positieve uitkomst uit. Zeker als ik op de terugweg zo maar naar de trein gebracht word door een vriendelijke, onbekende meneer die zijn vrouw net voor haar Dru yogales heeft afgezet! Dank je wel, meneer.

En wie zit daar achter?

Ja, een Centrum voor gezond Zijn ontstaat niet zomaar uit zichzelf. Daar zit iemand achter. Klopt, dat ben ik: Katinka Wierper. Ik word helemaal blij van yoga en meditatie. Maar ook van allerlei andere alternatieve manieren van genezen. Iedereen reageert weer anders dus iedereen heeft ook een 'eigen' manier van genezen. Door met aandacht en met kennis van zaken verder te kijken dan je neus lang is kan je zo veel bereiken.
Ik geef graag yoga en meditatieles. Omdat ik dan door kan geven wat ik geleerd en ervaren heb. Ik hou ervan om samen met anderen te werken aan gezondheid en bewustzijn. Als we allemaal delen wat we weten dan weten we met elkaar zó veel!

En dat wil ik in het Centrum voor Gezond Zijn gaan doen: mensen de gelegenheid bieden om te kiezen uit een heel aanbod van docenten en therapeuten op het gebied van welzijn en gezondheid. Het is mijn grote wens dat een heleboel mensen baat hebben bij het centrum. Dat ze er zullen vinden wat ze zoeken: gezondheid, welzijn, vriendelijkheid, openheid, een luisterend oor, lekkere koffie...

Zegt het voort, zegt het voort...

Er staat een prachtig project op stapel: het Centrum voor Gezond Zijn.
Dat was niet eens de bedoeling maar het gebeurde gewoon. Eigenlijk was ik alleen maar op zoek naar een eigen plek voor mijn yoga- en meditatielessen. En dat is niet makkelijk in deze tijd. Een ruimte die groot genoeg is, is te duur. Een ruimte die te betalen is, is weer te klein. Dus dat ging niet goed. Ik realiseerde me dat het alleen maar kon als ik ging samenwerken.
En toen zag ik die ruimte. Groot, licht en vlak bij de hei. En ook duur. Dus samen werken. Eerst ging ik op zoek naar andere yoga en meditatie docenten. Dat schoot niet op. Wat nu? In de nieuwe ruimte kon ik ook twee therapieruimtes realiseren dus ik breidde mijn zoektocht uit naar therapeuten. En dat ging beter. Lamgzaam aan groeide het aantal belangstellenden en kreeg ik er vertrouwen in dat het ging lukken. Ik wilde en kon alleen maar een huurcontract tekenen als er genoeg mensen waren die weer bij mij gingen huren.

En toen kwamen de ideeën. Mijn hoofd ontplofte van de leuke, nuttige en gezellige ideeën. Want een centrum aan de rand van Bussum zou uit zichzelf niet zoveel mensen trekken. We hadden aanloop nodig. Bekendheid en aanloop. Nou, de aanloop zit er aan te komen. Daar zal ik de volgende keer meer over vertellen. En voor de bekendheid hoop ik op jullie hulp. Willen jullie meedoen en het Centrum voor Gezond Zijn bekend maken? Like ons op facebook (Centrum voor Gezond Zijn), maak een connectie op Linkedin (Katinka Wierper) of volg ons op Twitter @cvgzbussum.

Zegt het voort, zegt het voort...