Met je inbus in de bus naar Bussum...

'Dat valt nog best mee', denk ik, terwijl ik op mijn knieën over de tafel heenkruip om mijn papieren te pakken. We zijn net terug van een dagje 'proletarisch winkelen' in de VU. Uiteindelijk waren we met z'n vijven. Wilma heeft haar man Arjan meegenomen en ik heb Sebas en Dakarai (zoon van karin) opgetrommeld. Ik heb ze beloofd dat we om 4 uur terug zijn. "Inladen, vervoeren, uitladen en dan breng ik je weer thuis". Hoe lang kan dat nou duren?

Eerst kijkt'ie nog vrolijk. Maar na uren inbussen wordt dat minder...

We beginnen met de balie. Leuk ding hoor. Hij zal prachtig staan in het centrum. Maar als één geheel kan hij niet mee. Dakarai en Sebas ontpoppen zich als inbus-specialisten. Dus na een uurtje sleutelen bestaat de balie uit 15 onderdelen en een héleboel schroeven.

 

Lamme armen? Lang leve de losse leuningen.

Ondertussen heeft Wilma vier hoektafels verzameld. Die zijn voor de biologische markt. Wauw, wat ziet dat er goed uit. Alleen... ze moeten nog wel even uit elkaar. Dat is ook een hele klus. De inbusspecialiteit van de jongens komt weer goed van pas. Arjan, als technische man, heeft steeds slimme oplossingen. Want er zijn nog meer tafels en prikborden en whiteboards én... én...

Een gouden koppel: Arjan voor de technische klussen en Wilma voor het passen en het meten. Ja, die bureaustoel paste er echt nog in!

We stoppen steeds meer in de bus. Wilma blijkt een timmermansoog te hebben. Als ik denk dat er werkelijk niks meer bij kan dan weet ze precies dat er in dat hoekje nog wel wat planken passen. Onderweg naar huis zijn de zweedse balletjes van Ikea opeens heel aanlokkelijk. We hebben wel wat verdiend dus we schuiven aan. De tafels waar we aan zitten zijn trouwens precies wat ik bedoel voor de ontvangstruimte. Zullen we er een paar meenemen uit het restaurant? Valt niet op. iedereen is daar toch aan het sjouwen.

 

Eerst de bus volgeladen, daarna onze buik. Smaakt goed na een dag hard werken

Om negen uur is alles uitgeladen. Sorry jongens, vier uur was een beetje optimistisch. Ze hebben alles zo goed uit elkaar geschroefd dat het makkelijk in mijn huiskamer past. Alleen de tafel kunnen we voorlopig dus niet gebruiken. Die staat klem tussen alle onderdelen. Mijn papieren leg ik maar ergens anders neer en eten doen we op de bank. Dat is ook gezellig.
Petje af en heel veel dank, mensen! Dit was weer een dagje echte samenheid.