Abhyanga

"Doe maar kalm aan met Kerst." "Ga je vanavond lekker vroeg naar bed?" "Wel goed uitrusten hè."
Oei, zie ik er echt zo moe uit? De laatste weken heb ik weinig tijd gehad om serieus in de spiegel te kijken. Maar inderdaad, ik zie er niet florissant uit. En eerlijk gezegd voel ik me ook zo. 's Avonds voor het slapen gaan maak ik vaak een lijstje zodat ik de volgende morgen meteen aan de slag kan gaan. Rekening houden met hoe ik me voel staat niet op mijn lijstje. Alle goede adviezen die ik ooit aan anderen heb gegeven sla ik in de wind. Want mijn lijst moet af...

Zo voel ik me ongeveer...

Als ik serieus naar mijzelf luister ontstaat er een heel ander lijstje: ademoefeningen doen, lachfilm kijken, op de bank liggen niksen.
En wat heeft een Centrum voor Gezond Zijn voor zin als ik zelf gestresst ben door al het werk? Dus (en dat heb je misschien al gemerkt) ga ik om te beginnen op een digi-dieet: alleen het allernoodzakelijkste doe ik op de pc en daarna gaat-ie uit. Ik hang op de bank en doe heel veel pranayama. Haa, ik begin me weer goed te voelen. Wat erg goed werkt is Dinacharya, een Ayurvedische manier die je helpt om op een gezonde, hamonieuze manier door de dag te gaan. Ik kies de dingen eruit die me het meeste aanspreken. Bv. eerst je mond spoelen met warm water voordat je gaat ontbijten. En: niet aan het werk gaan voordat je jezelf helemaal verzorgd hebt.


Je wordt er zoo ontspannen van

Helemaal fijn is Abhyanga: jezelf van top tot teen insmeren met sesamolie en daarna onder de douche. Je weet niet half hoe ontspannen je dan aan de dag begint.
Nu ga ik met frisse moed weer verder. Ik maak nog steeds elke dag een lijstje. Maar op mijn lijstje staat nu ook Dinacharya en Abhyanga. En vooral elke middag een uur lang op de bank liggen niksen ;-)

De beuk erin

Bij Atelier 82 maken ze de mooiste tafels van de wereld. Hele dikke plakken boom worden massieve tafelbladen. Het worden eerlijke, robuuste en prachtige tafels.
In de zomer ben ik al eens langs geweest. Gewoon om me eens te oriënteren. Toen ik de prijs hoorde schrok ik wel even. Niet dat zo'n mooie tafel dat niet waard is. Maar als je naar een 'gewone' winkel gaat is de prijs beduidend lager. Bij het opstellen van de begroting ben ik van die gewone prijs uitgegaan. Ik zag zo veel kosten aankomen. Voorzichtig aan maar...


Je begint met een dikke plak. Dan bewerken en schuren en schuren...

Tijdens de afgelopen maanden heb ik iets ontdekt: hoe duidelijker je aangeeft wat je wilt, hoe groter  is de kans dat het gebeurt. Dus ben ik weer naar atelier 82 toegegaan en heb uitgelegd waar we mee bezig zijn. Na een beetje heen en weer praten kwam er een schappelijker prijs uit. Want we hoeven geen tafel van eikenhout, dat is superduur. Beukenhout is minder duur én het is ook prachtig. Zou het dan toch mogelijk zijn?
Het is nog steeds boven de begroting. Maar de crowdfunding gaat best goed. En we kunnen stof op de markt halen en zelf gordijnen maken. En we halen de stoelen gewoon bij de spullenhulp. Dat scheelt weer.

En in de olie zetten (ja, inderdaad Sebas ;-)). Deze olifanten staan in de etalage, ook al zo mooi...

Ik krijg steeds meer zin om ze te bestellen. Het zou meteen de sfeer in het centrum neerzetten die ik graag wil. Ik denk dat ik het gewoon maar doe. Ja, morgen ga ik naar Atelier 82. Dus, de beuk gaat erin. Niet alleen figuurlijk (Erik en Dakarai gaan uit hun dak met slopen) maar ook letterlijk. Tafels gemaakt van dikke plakken witte beuk. Ik kan niet wachten...

Lange lijst met klussen

Al een paar dagen is Erik (de timmerman) aan het werk in het centrum. Ik heb een lijst gemaakt met alles wat er moet gebeuren. Die lijst is zooo lang. Dus ik zie af en toe door de bomen het bos niet meer. Maar Erik houdt zijn hoofd erbij. Hij denkt mee, geeft goeie adviezen en werkt gestaag door. Steeds als ik langskom kan ik weer wat van die lange lijst afstrepen.

Erik heeft niet alleen alles in zijn hoofd op een rijtje. Ook het gereedschap is netjes geordend...

Gek genoeg moet ik ook regelmatig weer wat op die lijst bijschrijven. Bijvoorbeeld moeten we de ene VR-verwarmingsketel opeens af gaan koppelen. Want de andere ketel is HR en heeft genoeg vermogen voor het hele centrum. Dus er moeten gaten geboord en leidingen verlegd... Bovendien bedacht ik dat een invalidetoilet ook wel goed zou zijn voor het centrum. Daar had ik eerder nog niet aan gedacht. Dus dat wordt nog een heel gepuzzel in een klein hoekje. Ik zadel Erik er maar mee op. Gelukkig kan hij veel aan. Ik vertrouw maar op zijn ervaring. Zoek je trouwens nog een goeie timmerman? Ik kan hem aanbevelen hoor. Kijk hier maar eens naar wat hij maken kan.
Tussen de telefoontjes en de afspraken door probeer ik ook nog mee te helpen. Lekker even sjouwen en met m'n handen werken, heerlijk. Ik kan wel merken dat ik geen klus-conditie heb. Sinds ik samen met Karin de kasten naar beneden heb gebracht, heb ik spierpijn in mijn billen. Heb ik op de yoga toch niet genoeg bilspieren geoefend. Kijk maar uit, mensen, dat ga ik veranderen!

Ook Dakarai werkt weer flink mee en ik doe de simpele klusjes

Gisteren heb ik ter ontspanning in de kelder een paar kasten in elkaar gezet. Leuk werk hoor. Niet moeilijk en snel resultaat. In gedachten zie ik de voorraad superfood en yogamatjes al liggen...

Weer de VU

"Zeg, Katinka, we hebben ook nog kasten over in de VU. Heb je daar belangstelling voor?" Uhm, even denken. Nou, we hebben een kelder en een garage. Daar gaan we vast spullen opbergen. "Ja, daar heb ik wel belangstelling voor." Het was duidelijk een vraag waar ik niet eerder over nagedacht had.
Maar stellingkasten (want daar ging het om) zijn natuurlijk superhandig. "Hoeveel meter wil je hebben? ". Uhm, weer even denken. Ik had de garage nog niet eens van binnen gezien. Maar afgaand op een plattegrondje berekende ik de maten en stuurde ze naar Nina, de verhuiscoördinator van de VU. 'Doe maar veel', dacht ik erbij. Gelukkig mochten de kasten nog even op de VU blijven. Ik had geen sleutel van de garage dus waar zou je dat moeten laten?

Overal staan planken...

Gisteren belde Arjan mij op (weet je nog, van de vorige verhuizing op de VU). "De kasten moeten nu opgehaald." Pardon, hoezo nu? Nu in de zin van nu, op dit moment? "Ja, want we hebben de bus verkocht en die moet morgen afgeleverd worden." Arjan en Wilma willen samen wel de kasten ophalen maar dat kan alleen als ze de grote bus nog hebben. Oké dan. 'Nu' zal het zijn. En de volgende ochtend vóór de yogales komt Wilma om de bus weer uit te laden.



Nog meer planken en een prachtig kastje, het 'fietsenmakerskastje'

Dus vanmorgen om half acht sta ik met de dauw nog op mijn ogen in het centrum. Wilma komt voorrijden en we gaan uitladen. Plank na plank na plank... Mijn hemel, er komt geen einde aan. 'Kijk uit met wat je wenst', wordt er wel eens gezegd. 'Soms krijg je waar je om vraagt'. Volgens mij hebben we genoeg kasten voor de hele Doormanlaan. Zelfs als de achterbak leeg is liggen er nog planken in de cabine... Een uur lang sjouwen we stug door. De warming-up hebben we voor vandaag wel weer gehad.Niet helemaal okselfris komen we precies op tijd bij de yogales aan. Ik heb Wilma een extra ontspannende les beloofd. Dat heeft ze wel verdiend na al dat sjouwen. We doen de 'Viparita Karani', de omgekeerde houding. Hèhè, daar kom je van bij.

Hup, benen in de lucht en ontspannen maar

Straks heb ik een afspraak met Erik, timmerman en opzichter. Hij denkt dat het centrum nog helemaal leeg is zodat hij kan verbouwen. Ik weet nog niet hoe ik het hem zal zeggen...

Allemaal eilanden

In de beginfase van het centrum borrelde mijn hoofd over van de ideeën. Het ene nog mooier dan het andere. Eén van die ideeën die pas in het komende jaar meer vorm gaat krijgen is 'Buurttuinen Bussum'. Om het Centrum voor Gezond Zijn heen liggen een aantal plantsoenen. Ze zijn van de gemeente en bestaan uit een paar bomen, wat struiken en een grasveld (vol met poep). Volgens mij kan je daar veel meer mee doen. Hoe leuk zou het zijn als je er samen met de buurt oases van groen van kon maken. Dan heb je straks een bloemen-eiland, een groenten-eiland, een lounge-eiland en een kinderspeel-eiland.

Geen scherpe foto's maar meer voor de sfeer: een lounge-eiland en een bloemen-eiland

Ook dit is weer een 'samen-project'. En behalve samen met de buurt moet je dit ook samen met de gemeente Bussum doen. Dus heb ik om te beginnen met de gemeente gebeld en kreeg mevr. Rusman aan de lijn. "Ja, goed idee" zei ze. "Misschien kunnen we eens om de tafel met verschillende mensen". Ze noemde een aantal namen en functies. Iets met duurzaamheid of zo. Wat dagen later belde ik weer om een afspraak te maken. "Nee, sorry. Mevr. Rusman is er niet. Waar gaat het over?" Weer legde ik het hele verhaal uit. "En ze wilde overleggen met verschillende mensen" zei ik, "ook met de huppeldepup van duurzaamheid of zo". "Ah", zei de stem aan de andere kant van de lijn, "die huppeldepup, dat ben ik". Oei, ik viel even stil. Dat had ik niet zo handig aangepakt. Was hij nou beledigd? Gelukkig kon hij er om lachen. En ik na een tijdje ook.

Een groente-eiland en een kinderspeel-eiland...

Afgelopen week was dan uiteindelijk het overleg met 'de coördinator van milieu en duurzaamheid'. Want dat blijkt Gerard Verweij te zijn. Hij is degene die in de gaten houdt wat er in Bussum gebeurt op dat gebied en of er verbinding gelegd kan worden tussen de burgers en de gemeente.
En ja, wij vallen met plannen voor Buurttuinen Bussum, de biomarkt en de ouderensoos in de smaak. Het verhoogt de 'sociale cohesie' en dat vindt de gemeente Bussum belangrijk.
Het Centrum voor Gezond Zijn en de gemeente Bussum kunnen vast iets voor elkaar betekenen. Tot de volgende keer, huppeldepup van duurzaamheid...