Twee mijlpalen

Vandaag ben ik definitief in het diepe gesprongen: het huurcontract is getekend! De afspraken met huurders, timmermannen en groothandels waren allemaal 'op voorwaarde dat...'. Tot vandaag kon ik alles nog terugdraaien. Nee hoor, niks terugdraaien. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Nou vannacht, eventjes. Een paar haren dan.

Paula staat al vroeg voor de deur want richting Amsterdam staat er steevast file. In de auto word ik opeens nerveus. Onzin natuurlijk want het zit er al weken aan te komen. Stel je voor dat ik van de zenuwen mijn handtekening niet kan zetten. Bij Nobillon Vastgoed krijgen we gelukkig eerst een kop thee. Even tot rust komen. Pfff adem in, adem uit, Katinka. En dan tekenen: op elke bladzij een paraaf en aan het eind mijn handtekening. Zonder bibbers ;-).

Paula kijkt goedkeurend toe. En hier is het bewijs!

Ik ben tevreden over het contract. Paula, als echte vastgoed-expert, heeft de scherpe kantjes er vanaf geschaafd. Dat had ik zelf niet zo gekund. Dank je wel, Paula!
En ook dank aan Nobillon. Zonder hun bereidheid om zich te voegen was het niet gelukt.
Deze officiële stap is gezet. Op naar de volgende!

Die is al meteen dezelfde middag. Om één uur ben ik bij Wout Boekeloo, de filmer. Samen maken we de video pitch af. Wat ben ik daar blij mee. Zo duidelijk en professioneel! Wat zetten wat extra woorden in het beeld, en plaatsen de laatste muziek erbij. Ik vind het helemaal goed gelukt. Mocht je ooit een professionele filmer zoeken dan moet je bij hem zijn. Ik kan hem echt aanraden.
Als over een paar dagen de website af is dan kunnen jullie hem bekijken. Voor nu moeten jullie het doen met het laatste beeld van de video pitch:

Mag ik jullie voorstellen...

In de beginfase van het Centrum voor Gezond Zijn liep mijn hoofd over van de ideeën. Als ik 's morgens beneden kwam vertelde ik ze meteen aan Iris. "Als jij een nieuw idee hebt dan hoor ik het altijd als eerste hè" zei ze op een ochtend. 'Ja', knikte ik enthousiast. "Maar dat is soms ook wel een beetje vermoeiend" vervolgde ze. Oeps, daar had ik nog niet aan gedacht. Ze had gelijk, natuurlijk. Daar moest ik rekening mee houden. Ik vond het goed dat ze het zei. Vriendelijk en toch duidelijk, daar houd ik van.
Dus liep ik op een zondagochtend met een hoofd vol onuitgesproken ideeën rond. Ik realiseerde me dat ik het druk zou krijgen. Zelfs zo druk dat ik geen tijd zou hebben om een paar keer in de week muffins en appeltaart te bakken. Wat moest ik daar nou weer op verzinnen? Want ik wilde wel graag huisgemaakt gebak serveren.'s Middags werd er aangebeld. Voor de deur stond Omaira die schuin tegenover mij woont. Ze had een pakketje aluminiumfolie in haar hand.

Ze kan zóó lekker bakken!

Onze zonen hebben een tijdje met elkaar opgetrokken. En zoals dat gaat met kinderen in de 'vlegel-jaren' (zoals een oude mevrouw eens zei) hielden wij nog wel eens ruggespraak. Maar dat terzijde.

"Ja" zei ze, "ik heb muffins gebakken en wil ze even laten proeven. Wat vind je ervan?" Mijn mond viel open. Was Omaira het antwoord? Het universum werkte wel heel erg snel!
De muffins waren heerlijk. En natuurlijk heb ik Omaira gevraagd of ze dat vaker wilde doen. En jááá dat wilde ze. Omaira wordt de 'chef-kok' van het Centrum voor Gezond Zijn.

Sinds die tijd komt zij regelmatig langs. Ze is verschillende recepten aan het proberen. Gisteravond nog kwam ze met overheerlijke gebakken linzenballetjes langs. Die had ze samen met haar vriend gemaakt. Mmm, ik ben zo graag haar proefkonijn!
Zelf komt Omaira van de Antillen en haar vriend uit Portugal. Dus het worden smaakvolle, eerlijke, heerlijke bio-fusion gerechten. Ik kan niet wachten tot we opengaan...

Met je inbus in de bus naar Bussum...

'Dat valt nog best mee', denk ik, terwijl ik op mijn knieën over de tafel heenkruip om mijn papieren te pakken. We zijn net terug van een dagje 'proletarisch winkelen' in de VU. Uiteindelijk waren we met z'n vijven. Wilma heeft haar man Arjan meegenomen en ik heb Sebas en Dakarai (zoon van karin) opgetrommeld. Ik heb ze beloofd dat we om 4 uur terug zijn. "Inladen, vervoeren, uitladen en dan breng ik je weer thuis". Hoe lang kan dat nou duren?

Eerst kijkt'ie nog vrolijk. Maar na uren inbussen wordt dat minder...

We beginnen met de balie. Leuk ding hoor. Hij zal prachtig staan in het centrum. Maar als één geheel kan hij niet mee. Dakarai en Sebas ontpoppen zich als inbus-specialisten. Dus na een uurtje sleutelen bestaat de balie uit 15 onderdelen en een héleboel schroeven.

 

Lamme armen? Lang leve de losse leuningen.

Ondertussen heeft Wilma vier hoektafels verzameld. Die zijn voor de biologische markt. Wauw, wat ziet dat er goed uit. Alleen... ze moeten nog wel even uit elkaar. Dat is ook een hele klus. De inbusspecialiteit van de jongens komt weer goed van pas. Arjan, als technische man, heeft steeds slimme oplossingen. Want er zijn nog meer tafels en prikborden en whiteboards én... én...

Een gouden koppel: Arjan voor de technische klussen en Wilma voor het passen en het meten. Ja, die bureaustoel paste er echt nog in!

We stoppen steeds meer in de bus. Wilma blijkt een timmermansoog te hebben. Als ik denk dat er werkelijk niks meer bij kan dan weet ze precies dat er in dat hoekje nog wel wat planken passen. Onderweg naar huis zijn de zweedse balletjes van Ikea opeens heel aanlokkelijk. We hebben wel wat verdiend dus we schuiven aan. De tafels waar we aan zitten zijn trouwens precies wat ik bedoel voor de ontvangstruimte. Zullen we er een paar meenemen uit het restaurant? Valt niet op. iedereen is daar toch aan het sjouwen.

 

Eerst de bus volgeladen, daarna onze buik. Smaakt goed na een dag hard werken

Om negen uur is alles uitgeladen. Sorry jongens, vier uur was een beetje optimistisch. Ze hebben alles zo goed uit elkaar geschroefd dat het makkelijk in mijn huiskamer past. Alleen de tafel kunnen we voorlopig dus niet gebruiken. Die staat klem tussen alle onderdelen. Mijn papieren leg ik maar ergens anders neer en eten doen we op de bank. Dat is ook gezellig.
Petje af en heel veel dank, mensen! Dit was weer een dagje echte samenheid.

Luilekkerland in de VU

Het begon met een klein berichtje op Facebook: 'Katinka, kan jij nog een grote plant gebruiken?' Daar had ik wel oren naar. In gedachten ben ik de grote zaal al aan het inrichten. Veel ruimte, zachte kleuren, grote ramen met veel licht... én een grote groene plant, prachtig.
Het blijkt dat Wilma (sinds kort yogacursist) op de VU werkt. Door een interne verhuizing zijn er grote planten over. En daar blijft het niet bij. Als ik op een middag met Wilma mee ga blijken er ordners, tafels, kasten en stellingen te zijn. Het lijkt wel luilekkerland. We lopen over de afdeling en ik mag aanwijzen."Ja, dat ook en dat ook." Pfff, mijn hersens draaien op volle kracht. Kunnen we dat misschien ook gebruiken? Ik moet opletten dat ik niet te hebberig word. Ken je dat? Haal je in de uitverkoop van alles in huis, blijkt de helft niet te passen. Dus ik houd me in. "Ja, volgende week ophalen." Waar ik het moet laten weet ik nog niet. Dat zien we dan wel...

Wil je een balie of een kast? Zoek maar uit!

Als ik thuiskom duizelt het me nog. Waar heb ik ook al weer ja tegen gezegd? 's Avonds in bed kom ik er achter dat Wilma ook tafels aangewezen heeft. Verhip, die kunnen we gebruiken voor de biologische markt. Met mijn slaperige hoofd rol ik uit bed om nog even snel een smsje te sturen. Stel je voor dat ik te laat ben! Alsof er 's avonds om 11 uur nog iemand op de VU meubels staat te verzamelen.

Nu nog uitzoeken waar ik die spullen kan laten. Karin wil zolang wel wat neerzetten bij haar thuis. En de rest zet ik hier in de huiskamer. Voorlopig moeten we dan maar over de kasten en tafels heenklimmen om bij de achterdeur te komen. Nou ja, je moet er iets voor over hebben.
Sterke mannen vinden om te sjouwen is lastiger. Uiteindelijk zegt Sebas (oudste zoon) schoorvoetend ja. Eigenlijk heeft hij er geen zin in. Prompt belt hij 's avonds weer af. Hij wil fitnessen met zijn vrienden. Oké jongen, ga jij maar fitnessen. Dan verschuiven we het een dag. Kan jij ondertussen je spieren nog eens extra trainen. Daar gaan we morgen flink gebruik van maken.

De ene deur dicht. De andere open?

Al weken zijn we bezig met de voorbereidingen van de crowdfundingsactie. Een nieuw bedrijf vraagt om een nieuwe vorm van financiering. Met crowdfunding breng je bedrijven en mensen bij elkaar. De bank als financier zit er niet meer tussen. Mensen beslissen zelf hoeveel en in welk project ze willen investeren.
Het leuke van crowdfunding is dat je het op verschillende manieren kunt doen. Je kunt doneren (geeft een goed gevoel). Je kunt gebruik maken van aanbiedingen in de voorverkoop (en daar zitten hele goeie aanbiedingen bij) en je kunt geld uitlenen tegen rente (meer dan bij de bank ;-)).
Wat is er leuker dan dit? Op deze manier vaart iedereen er wel bij. En ondertussen ontstaat het Centrum voor Gezond Zijn. Een plek waar zo veel moois gaat gebeuren.

welke deur zou er voor ons opengaan?

Wij willen graag alledrie de manieren aanbieden. Want zo spreek je verschillende mensen aan. En kunnen mensen ook verschillende soorten bedragen investeren.
En waarom ging er een deur dicht? Omdat je in Nederland maar één site hebt waarop je alledrie de manieren mag leveren. En die site heeft ons afgewezen. Zo jammer! Want wij zijn lokaal bezig en zij willen alleen nationale projecten. Dus dat feest gaat niet door. Wat nu?

We zijn natuurlijk niet voor één gat te vangen. We gaan het gewoon zelf doen, op onze eigen site.
Oeps, hoe moet dat? Zou deze deur open gaan? Geen idee. We gaan het uitzoeken. Hup, naar de websitebouwer. Hup, naar de bank voor een IDealknop. Mag dat wel, leningen aanbieden via je eigen site? Even bellen naar het AFM.
Er moet een heleboel geregeld worden. Nou ja, ik heb verder toch niks te doen...

Van het één komt het ander

Zaterdag reed ik na mijn werk nog even langs de biologische markt in Soest. Ik zoek nog een biobakker en misschien vind ik hem daar. In Soest is het druk op zaterdag dus ik parkeerde mijn auto buiten het centrum. Al wat ik vond was niet de markt. Wel een kraam met groenten, de Ekoplaza en verschillende mensen die me de verkeerde kant op stuurden. Uiteindelijk zei iemand dat ik naar Soest-Zuid moest gaan. Ah, dat was de vergissing. In Soest-Zuid kon ik makkelijk mijn auto kwijt en zie daar: de biomarkt. Nu nog de biobakker. Alhoewel de markt niet zo groot was, was ik er toch al weer voorbij gelopen. Pfff, soms duurt het lang voor dat je bent waar je wezen wilt. Eerst maar eens een broodje kopen. Je moet wel weten wat je in huis haalt toch? Ik begon mijn verhaal tegen de bakker af te steken. Over het centrum en de markt en zo.

Kom maar door met je lekkere bio brood, bakker. Hier is de markt.

Ondertussen kwam er een mevrouw naast me staan. Ze moest even wachten tot ik uitgepraat was. "Sorry" zei ik tegen haar, "even zaken doen". "Oh, dat geeft niet hoor" zei ze. "Ik sta geïnteresseerd te luisteren. Ik werk bij de Gooi en Eemlander. Leuk verhaal, bel me dinsdag maar op". Wááát? Sta ik zomaar naast een journaliste van de Gooi en Eemlander? Ik krijg haar kaartje en loop stuiterend van geluk weer naar mijn auto. Met een smile op mijn gezicht van oor tot oor vlieg ik naar huis. Sorry, veel te hard gereden.
Toch vraag ik me af hoe dat nou kan. Als ik niet eerst al die verkeerde kanten op gestuurd was en als ik niet eerst de bakker voorbij gelopen was? Dan had ik mevrouw de journaliste niet gezien. En had zij mij niet gehoord. Dat geeft te denken... Voortaan niet zo mopperen Katinka, als het even niet mee zit. Je wet maar niet waar het goed voor is.
Thuisgekomen snijd ik meteen de verse maisbol van de bakker aan. Wauw, met dik roomboter en appelstroop is het net een taartje. Ik hoop dat hij vanaf februari op de zaterdagen een bakkersmaatje naar Bussum kan sturen. Hier lust ik wel pap van. Hmm, snel nog een broodje smeren. Sommige dagen kunnen niet meer stuk.

Wat vind ik belangrijk?

Soms sta je voor een principiële keuze. En zo'n keuze heeft gevolgen. Zo heb ik de laatste week na lopen denken over vlees. Ik eet zelden vlees. Het voelt gewoon beter en ik red me prima met andere eiwitbronnen. Eén dochter is strikt vegetarisch, twee zonen zijn overtuigd vleeseter. En dat moet kunnen. Iedereen mag daarin zijn eigen gevoel volgen.
Maar als je een Centrum voor Gezond Zijn wilt openen dan moet je beslissen of je een 'vleesetend' of een vegetarisch centrum wil zijn. En dan moet je ook weten waarom je daar voor kiest.
Een centrum dat vlees serveert en verkoopt kan meer mensen bedienen. Een bio-slager op de markt trekt mensen aan die anders misschien niet zouden komen. Dus commercieel gezien is het een goed plan.



In de wei of op je bord?

Een vegetarisch centrum heeft dat voordeel niet. Waarom zou je daar dan toch voor kiezen? Ik ben niet verplicht om zelf vlees te eten ook al zou ik het wel verkopen. Dus dat kan de reden niet zijn. Eigenlijk komt het neer op een gevoel. Een gevoel in mij dat zegt dat het beter is om het vlees buiten het centrum te laten.
Het is het bekende dilemma. Volg ik de stem die zegt dat ik toch een succesvol centrum wil en dat het commercieel verstandig is om vlees te verkopen? Of volg ik de stem van mijn gevoel dat licht en blij wordt als we geen vlees verkopen?

Eigenlijk weet ik het wel. Ik doe waar ik goed in ben. Ik ga voor mijn gevoel. Daar kan ik vrijwel altijd op vertrouwen. De keren dat ik mijn gevoel negeerde en afging op op 'verstandige' gedachten van mezelf of van anderen zijn me niet goed bevallen (die vakantie in Limburg bijvoorbeeld, met die zogenaamde gezellige maar vreselijk strenge fluitjuffen. Oei, oei, wat was ik blij toen we weer thuis waren). En om het nog wat duidelijker te maken is hier een video van een braziliaans jongetje. Spontaan opgenomen met een telefoon dus qua beeldkwaliteit niet zo goed. Maar hij weet feilloos te verwoorden waarom je straks geen vlees in het centrum kunt krijgen. En wel allerlei andere heerlijke, blije, smaakvolle vegetarische hapjes!  Eet lekker...

De grote dag

Even Karin bellen hoor. Karin is de andere pijler onder het Centrum voor Gezond Zijn. We kennen elkaar al zo'n 30 jaar. En ook al hebben we elkaar wel eens heel lang niet gezien, het blijft gewoon een hele goeie vriendschap. De afgelopen weken hebben we hard gewerkt aan de voorbereidingen voor de video pitch. En gisteren was de grote dag.
Dus daar moet ik even over napraten met Karin. We hebben het over Jan, Willy en Jannie. Onze 'ouderen'. Of zij de ouderensoos wilden uitbeelden m.b.v. koffie, appeltaart en een schaakspel. Een aantrekkelijke rol, nietwaar? Dus dat wilden ze wel. Het viel alleen wel wat tegen dat je die appeltaart een uur lang niet mocht aanraken. Want anders was het al op voordat het in beeld kwam. Een uurtje afzien dus. Maar goed gedaan, ouderen!
We praten verder over Yvette die samen met haar twee (superschattige en stoere) kinderen het mamacafé speelde. Alhoewel ze heel tevreden is met haar twee kids wilde ze voor de opname nog wel even een zwangere spelen met een kussen onder haar jurk. Ha, ha, Diana vroeg zich later af hoe dat nou zat. Want ze had Yvette een tijdje geleden nog gezien en toen was die buik haar helemaal niet opgevallen ;-)

Wout en de props voor de eerste minuut  &nbsp

Ook moesten we het over Wout hebben. Want die had het toch maar knap gedaan. Een hele groep onervaren acteurs en actrices had hij in twee en een half uur de juiste kanten op gedirigeerd. "Ja, jullie lopen met die plank van links naar rechts en dan geef jij haar een hand dan komt het precies goed uit". En als we dan net te laat begonnen dan moest het weer over... en nog eens over... en nog eens... Pff, mijn aspiratie als actrice geef ik snel op. Ik had me netjes aangekleed (ja, echt in de strakke broek van Iris gehesen) dus dat hielp. En het is leuk voor een dagje maar het is heel wat moeilijker dan het lijkt.

Ik wil iedereen die meedeed nog een keer bedanken. Zonder jullie was het niet gelukt. Jullie geduld en welwillendheid hebben het tot een fantastische dag gemaakt. Volgens mij zijn we allemaal benieuwd naar het resultaat.

En ik heb vandaag mijn slobberbroek weer aan. Misschien niet zo kek maar wel heel comfortabel.

Ik twijfel

Over een paar dagen is de opname dag van 'het filmpje'. Als rechtgeaard en zelfrespecterend bedrijf moet je te vinden zijn op internet. En het Centrum voor Gezond Zijn gaat mee in de vaart der volkeren.
Gisteren heb ik met Wout Boekeloo (filmer) alles nog eens doorgenomen. "Leuk script heb je", zei hij. "Maar op film werkt het niet". Goed, hij heeft meer ervaring maar ik vond het toch wel jammer. Samen bedenken we een nieuw script. "Ja en jij moet er ook goed uitzien want jij bent de hele tijd in beeld". Oeps, aan de kleren had ik nog niet gedacht. Ik ben niet zo van de kleren. Spijkerbroek, T-shirt en klaar is Kees.  Toch maar even overleggen met Iris. Dochter van 15 weet precies wat er in de mode is. "Die broek kan je niet aan want dan krijg je een slobberkont". Pardon, slobberkont? Eigenlijk heeft ze wel gelijk maar hij zit zo lekker. "Probeer mijn broek maar eens. Die zit lekker strak". Jaaa, inderdaad. Ik hijs me met veel moeite in het trendy geval. Volgens mij kan ik nu niet meer lopen en als ik ga zitten worden mijn benen afgeknepen. Pff en dat is alleen nog maar de broek. Wat moet ik nou?

Bij de spullenhulp ga ik op zoek naar een dienblad en koffiekoppen. Die hebben we ook nodig voor de film. Er is keus genoeg maar ik kan niet kiezen.

Kies ik de grote creme-kleurige of toch de rood-groene?

Ik word opeens onzeker. Uiteindelijk koop ik er maar een heleboel. Mag Wout straks kiezen. "Het moet er wel mooi uitzien" zegt hij. Ja Wout, ik zal er aan denken. Ook aan al die andere dingen zal ik denken. Én ik moet m'n tekst nog uit mijn hoofd leren. Als ik aan de draaidag denk krijg ik een vreemd gevoel in mijn maag. Vanmorgen was ik ook al om 4 uur wakker. Ik lag maar te woelen en te denken. Aaahh, zou het alllemaal wel gaan lukken?

Nou ja, Katinka. Doe gewoon. Jij geeft toch yogales? Jij weet toch als de beste hoe je moet ontspannen? Adem in, adem uit...